Nederland is tamelijk in de war over de energievoorziening. Niks is goed en niemand is te vertrouwen, daar komt het kort gezegd op neer. Te vies, te onzeker, te duur; het lijkt wel of we ineens alleen maar onvoldoendes halen voor het prioriteiten-van-energiebeleid-examen. ''We lopen achter'' wordt dan steeds gezegd, maar niemand weet precies op wat en hoe. In dit korte essay over concurrerende energiebronnen en ontwikkelingspaden komt naar voren dat de traditionele energiestructuren behoorlijk zijn opgeschud. In een wereld van nieuwe machtsrelaties zijn de voorgestane ontwikkelingspaden echter lang niet zo zeker als soms wordt voorgehouden. Nederland is de afgelopen decennia behept geweest met een enorme energierijkdom, maar zal in de toekomst nieuwe bronnen moeten aanwenden. Politieke en economische onzekerheid zal mede de context van de transformatie bepalen.